شهر های مهم ایتالیا

میلان

بولونیا

تورین (تورینو)

جنووا

آئوستا

ترنتو و بولتسانو

فلورانس

تریسه

پروجا

آنکونا

رم (رما)

لاکوئید

کالیاری

کامپوباسو

باری

ناپل

کاتانزارو

ونیز

پالرمو

پاتنزا

ورونا

.

:

Webmaster e-mail

جغرافيا.- 

تاریخ

سیاست

اقتصاد

هنر

توريسم

اطلاعات عمومي

Rome
رم   

 

رم پایتخت ایتالیا و مرکز استان لاتزیو (لاتیوم) است که رود تیبر (Tevere توره تلفظ ایتالیایی) از میان آن میگذرد. این شهر در میانه کشور و کنار دریای مدیترانه قرار دارد. واتیکان که کوچکترین کشور جهان محسوب میشود در داخل شهر رم محصور شده است.
برای قرنها رم شهر جاویدان نامیده میشد، زیرا یکی از بزرگترین شهرهای تمدن غرب و پایتخت امپراطوری روم بود. به عنوان مرکز جهانی کلیسای کاتولیک از سال 1871 این شهر به عنوان پایتخت ایتالیا برگزیده شد. این شهر یک از شهرهای مهم اروپا نیز محسوب میشود.
در عکس زیر رودخانه تیبر را مشاهده میکنید. میدان سن پیترو (Piazza San Pietro) که یکی از نقاط دیدنی رم است در زمینه عکس مشاهده میشود.  

در حقیقت پس از جنگ جهانی دوم بود که رم مانند شهرهای میلان و ناپل به مرکز اقتصادی تبدیل شد. عمده فعالیتهای اقتصادی در رم به دو بخش کارهای دولتی و توریسم تقسیم میشود و اغلب مردم شهر در این دو زمینه مشغول کار هستند. توریسم باعث رونق صنایع زیادی در این شهر شده است از جمله پارچه بافی، صنایع چاپ، لباسهای مدل بالا، صنایع غذایی، دارویی، ماشین سازی و صنایع فلزی. صنعت فیلمسازی نیز صنعت مهمی به شمار میآید.
رم نقطه مرکزی راه آهن کشور به شمار میآید و توسط اتوبانه و آزادراهها به نقاط دیگر کشور متصل میشود. فرودگاه لئونارد داوینچی رم یکی از شلوغترین فرودگاههای اروپا است.
رم شهری باستانی است که در 753 سال قبل از میلا مسیح بوجود آمده و آثار باستانی زیادی را در خود جای داده است و اکثر ساختمانها ، میدانها و مجسمه های آن یادگار دورانهای قدیم هستند که معرفی هریک از این آثار نیازمند بحثی مستقل است. آمفی تئاتر کولوزیم را قبلا معرفی کرده بودیم، در ادامه چند عکس از نقاط دیدنی این شهر را مشاهده میکنید.



عکس فوق میدان اسپانیا (Piazza di Spagna) را نشان میدهد که توریستها روی پله های اسپانیایی که در قرن 18 ساخته شده کنار هم جمع شده اند و بالای عکس نیز کلیسای ترینیتا دی مونتی (Trinità dei Monti) را مشاهده میکنید که متعلق به قرن 15 است.



طاق کنستانتین که در سال 5-312 به یادبود پیروزی بزرگ کنستانتین پادشاه امپراتوری رم ساخته شد.

نمایی دیگر از میدان سن پیترو در واتیکان

Colosseum

کولوزیم

بزرگترین آمفی تئاتر و ورزشگاه روم باستان که دستور ساخت آن را وسپاسیان(Vespasian) امپراتور روم در سال 70 میلادی صادر کرد. در این استادیوم وسیع، تماشاگران رومی میتوانستند، گلادیاتورها و حیوانات وحشی را که تا سرحد مرگ باهم مبارزه میکردند را تماشا کنند.

ساختمان بیضی شکل آن با ابعاد 189 در 156 متر، در طی 10 سال ساخته شد و قادر بود 50000 تماشاچی را در خود جای دهد و بوسیله سایبان کرباسی بزرگی آنها را از معرض تابش آفتاب محفوظ نگه دارد.

جایگاه پلکانی شکل تماشا چیان بر روی تعداد زیادی طاق از جنس بتون اختراع شده توسط رومیان قرار داشت و برای اینکه روی سطح آن خوب صاف و محکم شود، از آجر و سنگ نیز استفاده کردند.

در محیط داخلی ورزشگاه، میدان یا جایی که مبارزات در آن انجام میشد، قرار داشت. کف چوبی آن بوسیله ماسه پوشیده شده بود تا خونهای ریخته شده را جذب کند. برای برگزاری مسابقات دریایی پهلوانی، میدان را پر از آب میکردند.

در زیرزمین مجموعه ای از اطاقها، قفسها و راهروها وجود داشت. گلادیاتورها و حیوانات قبل از ورود به میدان، در آنجا نگهداری میشدند. بالابرهایی که قفسهای دربسته حیوانات را به بالا و داخل میدان منتقل میکردند، بوسیله قرقره کار میکردند.

در حال حاضر تنها یک سوم از بنای این ساختمان باقی مانده است و آخرین مبارزه انجام شده درآن به سال 523 بعد از میلاد بازمیگردد.

 Pantheon

 پانتئون، معبدي است ساخته شده براي خدايان.  پانتئون رم يکي از ساختمانهاي بزرگ رم باستان است که به بهترين وجه حفظ شده و يکي از پر اهميت ترين ساختمانها در تاريخ معماري است.

نمای خارجی معبد پانتئون

 شکل ظاهري اين ساختمان، استوانه بزرگ هشت تکه اي است، همراه با گنبدي عظيم بر بالاي آن و يک ورودي مسقف چهار گوش با يک سري ستون.

قطر گنبد بزرگ 43 متر است و روشنايي ساختمان از طريق روزنه گردی در مرکز گنبد که اکولوس (Oculus) ناميده ميشود، تامين مي گردد.

 پانتئون بين سالهاي 118 تا 128 ميلادي توسط هادريان( (Hadrianامپراطور رم به جاي معبد کوچکي که توسط دولت مردي به نام مارکوس ويپسانيوس آگريپا (Marcus Vipsanius Agrippa) در 27 سال قبل از ميلاد ساخته شده بود، بنا گرديد. براي نگهداري چنين گنبد بزرگي از ديوارهاي توخالي به قطر 6 متر استفاده شده که در هشت تکه بدنه گرد معبد را شکل داده است.

نمایی از داخل معبد پانتئون

 پانتئون لغتي کلی است که به ساختمانهايي که به عنوان مقبره يا يادبود شخصيتهاي بزرگ يک کشور ساخته ميشود، نيز اطلاق ميشود. معروفترين مثال در اين زمينه کليساي سنت ژنو( (Sainte Geneviève پاريس است که در سال 1764 توسط ژاک جرمين (Jacques Germain) به سبک کلاسيک فرانسوي ساخته شد، اما بعدها که به عنوان معبد يادبود بزرگان فرانسه استفاده شد، به پانتئون تغييرنام داد.

 ميلان

  Milan

ميلان (با تلفظ ايتاليايي ميلانو و نام باستاني مديولانيوم) شهري در شمال ايتاليا، مركز ناحيه لمباردي (لمبارديا). دومين شهر بزرگ ايتاليا از نظر جمعيت پس از رم. شهري تجاري، اقتصادي و مركز توليدكنندگان و همچنين زادگاه روشنفكران و هنرمندان بزرگ ايتاليا.

ميلان شهر مدرني است و توسط صنايع حاشيه ايي احاطه شده است. اين شهر داراي ساختمانهاي بلند مسكوني،  ادراي، تجاري و صنعتي زيادي است. مترو اين شهر در سال 1964 راه اندازي گرديد. ميدان اصلي شهر پياتزا دل دومو (Piazza del Duomo) نام دارد كه به دومو يا كليساي جامع ختم ميشود، كه ساختماني از مرمر سفيد با سبك گوتيك است كه در سال 1386 ميلادي پايه گذاري شده و درسال 1965 تكميل گرديده است.

كليساي جامع ميلان يكي از بزرگترين كليساهاي جهان است، كه در سال 1386 بناي آن شروع شد و برجسته كاري روي درها در سال 1965 به پايان رسيد. در درون اين كليسا كارهاي هنري فراواني وجود دارد و مقدس ترين اثر باستاني ميخي است كه گفته ميشود از صليب مسيح به جاي مانده است.

 در جنوب غربي اين ميدان قصر سلطنتي سنت آمبروجو (Sant'Ambrogio) قراردارد كه كليساي قرن پانزده سانتا ماريا دله گراتزيه (Santa Maria delle Grazie) در كنار آن واقع شده است.

در مجاورت اين كليسا نيز صومعه دومينيكن كه در سالن غذاخوري آن تابلوي معروف شام آخر اثر لئوناردو داوينچي نقاشي شده قرار دارد.

پلازو دي بررا (Palazzo di Brera) از مراكز فرهنگي قرن هفده ميلان است و شامل هنرهاي زيبا، يك كتابخانه و يك گالري هنري است. پلازو دلامبروسيانا (Palazzo dell'Ambrosiana) شامل كتابخانه آمبروسيانا ميباشد كه در سال 1609 تاسيس شده و ميتوان آن را اولين كتابخانه عمومي در اروپا به شمار آورد.

ميلان همچنين داراي موزهاي عالي هنري، رويدادهاي تاريخي و تاريخ طبيعي، انستيتو مطالعه سياست بين الملل، سالن اپراي تئاترو آلا اسكالا (Teatro alla Scala) با شهرتي جهاني، هنرستانهاي موسيقي قابل توجه و چندين دانشگاه ميباشد.

گالري ويتوريو امانوئل دوم (Vittorio Emanuele II)

اين گالري بزرگ بازار سرپوشيده ميلا ن است كه با شيشه مسقف شده است. و در آن مغازه ها، رستورانها و كافه ها قرار دارد. اين گالري توسط جوزفه منجوني طراحي شد كه درست يك روز قبل از افتتاح در سال 1878 از سقف سقوط کرد و كشته شد.

ميلان مركز توليد مواد شيميايي و پارچه است. از توليدات مهم ديگر اين شهر ميتوان به هواپيما، اتومبيل، مواد خوراكي، لباس، شيشه، چرم، كالاهاي پلاستيك، ماشين سازي، دارو و پلاستيك  اشاره كرد.

ميلان همچنين صنعت بزرگي در ضمينه نشر كتاب و آثار موسيقي دارد، بانكهاي زياد و بورس سهام اصلي ايتاليا. يك نمايشگاه بين المللي تجاري ساليانه در ماه آوريل برگزار ميشود.

 فلورانس
  Firenze

فلورانس نام شهر باستانی فلورنتیانا میباشد که در ایتالیا فیرنتزه نامیده میشود. در ایتالیای مرکزی و ناحیه توسکانی واقع شده و مرکز استان فلورانس گه رود آرنو در آن جاری است.
در عکس زیر رود آرنو را مشاهده میکنید که از زیر پل پونته ویکینو(Ponte Vecchio) جاری است

ساختمانهای دوره گوتیک و رنسانس ، موزه ها و گالریهای هنر و پارکهای آن بسیار مشهور است. از سوی دیگر فلورانس شهر اقتصادی، تولیدی و ترابری مهم ایتالیا محسوب میشود. بازار مشروب، روغن زیتون، سبزیجات، میوه و گل آن بسیار پر رونق است. راه آهن و اتوبان اصلی آن شمال ایتالیا را به رم متصل میکند. صنایع عمده آن شامل موتورسیکلت، قطعات اتومبیل، ماشینهای کشاورزی، شیمیایی، کودها، پلاستیکها و ابزار دقیق میباشد.
صنایع دستی آن از جمله کارهای نقره و جواهرات (مخصوصا طلا و کنده کاری جواهرات)، کارهای حصیربافی، چرمی، شیشه ای، کوزه گری، اثاث چوبی و قلابدوزی آن نیز بسیار معروف است.

فلورانس پوشیده از برجهای و کلیساها تاریخی است که مشهورترین آنها کلیسای جامع سانتا ماریا دل فیوره است که قبلا به آن اشاره کرده بودیم. در عکس زیر نمایی از این کلیسا را از پارک میکل آنژ مشاهده میکنید.

موزه هنری پلازو دلی اوفیتزی(Palazzo degli Uffizi) معروفترین موزه فلورانس میباشد. ساختمان آن متعلق به قرن شانزدهم بوده که ادارات دولتی و دادگاهها در تشکیل میشده اند. هم اکنون در آن آثار نقاشی نفیسی از هنرمندان بزرگ ایتالیا و فرانسه در آن نگاهداری میشود.

کلیسای سانتا کروچه (Santa Croce) از دیگر ساختمانهای معروف فلورانس است که در قرن 13 و 14 ساخته شده و به عنوان مرکز پیدایش رنسانس از آن یاد میشود.

مجسمه پنج متری داود ساخته نقاش، معمار و مجسمه ساز معروف ایتالیایی میکل آنژ یکی از پیکره های معروف فلورانس است، که داستان جالب ساخته شدن آن را بعدها خواهم نوشت.

کلیسای سانتا ماریا نولا (Santa Maria Novella) یکی از زیباترین کلیساهای فلورانس است که در اوخر قرن 14 و اوایل قرن پانزده ساخته شده و با نقاشیهای زیبایی تزیین شده است.

کتابخانه مرکزی یکی از بزرگترین کتابخانه های ایتالیاست که در فلورانس واقع شده و حاوی بیش از چهار میلیون جلد کتاب و جزوه و هزاران کتاب دستنویس، نقشه و نامه است. این شهر زادگاه بزرگترین ادیب و شاعر ایتالیا دانته آلیگیری نیز میباشد.

کلیسای جامع فلورانس

این کلیسای جالب توجه از نشانه های پیشرفت فلورانس میباشد. این کلیسا در قرن سیزدهم ساخته شد اما طراحان قرن سیزدهم کلیسای جامع فلورانس نتوانستند محاسبات ساخت گنبدی با قدرت کافی برای پوشش منطقه وسیع مرکز آن، که حدود 42 متر بود را انجام دهند، تا اینکه معماری به نام فیلیپو بونه لسکی (Filippo Brunelleschi) در سال 1420 راه حل این مشکل را پیدا کرد. او ساختمانی را طراحی کرد که خود بنا و سنگینی بار سقف را تحمل کند. گنبد هشت ضلعی از حلقه های افقی آجری و سنگی تشکیل میشد. برآمدگیهای ماسه سنگی و هلاای روی گنبد، آنرا محکمتر میکرد.

 ورونا

  Verona

 ورونا شهری است در شمال ایتالیا،  ناحیه ونتو (Veneto) کنار رود آدیگه (Adige) که موقعیت سوق الجیشی آن بین ونیز و میلان و همچنین گذرگاه برنر (Brenner) که ارتباط دهنده اروپای مرکزی با ایتالیاست، آن را به مرکز مهم تجاری و راه آهن تبدیل کرده است.

این شهر تولید کننده منسوجات، ماشین الات، کاغذ، شیمیایی، محصولات غذایی و همچنین کفش میباشد.

در عکس فوق میدان دی سینیوری (Piazza dei Signori) مشاهده میکنید که مجسمه دانته آلیگیری در میان آن وقرار دارد.

از معماریهای قابل توجه این شهر میتوان به قصر سلطنتی سن زنو ماجوره (San Zeno Maggiore  متعلق به قرن 12 و 13) ، مقبره خوانواده اسکالیجر (Scaliger قرن 14)، کلیسای سبک گوتیک سنت آناستازیا (Sant'Anastasia کامل شده در قرن 15)، مکان باشکوه  قرن 15 بویلاکوا (Bevilacqua)، کانوسزا (Canossa) و پمپی (Pompeii) و قلعه قدیمی (Castel Vecchio 1354) که اکنون به یک موزه هنری تبدیل شده است، اشاره  کرد.

یکی از سالمترین آمفی تئاترهای بجا مانده از  امپراتوری روم در مرکز میدان ورونا واقع شده که متعلق به قرن یکم میلادی است، که امروزه برای اجرای اپرا و کنسرتها استفاده میشود. در سمت راست تالار بزرگ شهر واقع شده است.

این شهر تا سال 89 قبل از میلاد متعلق به رومیان بوده است. در قرن پنجم اقوام وحشی آلمانی این شهر را به یک دژ نظامی تبدیل کردند، تا اینکه در قرن 12 به یک شهر آزاد تبدیل شد. اوج پیشرفت سیاسی و هنری شهر در قرن چهاردهم بود که توسط ونیز فتح شده بود. این شهر تا سال 1797 یکی از ایلات ونیز به شمار میرفت تا اینکه توسط قوای ناپلئون فتح شد. هنرستان نقاشی ورونا (متعلق به قرن 15 و 16) به جهت تابلوهای مناظر و پرتره هایش زبانزد است. در قرن نوزدهم ورونا به اشغال اطریشیها درآمد تا اینکه در سال 1866 قسمتی از پادشاهی ایتالیا گردید. این شهر در جنگ جهانی دوم خسارات فراوانی دید. جمعیت این شهر در سال 2002،  256110 نفر بوده است.

ناپل
   Naples

نيپوليس به معناي شهر جديد در زبان يوناني، نام باستاني شهر ناپل امروز بوده است كه در ايتاليا ناپولي (Napoli) خوانده ميشود. اين شهر در جنوب ايتاليا در ناحيه كاپانيا واقع شده و يكي از بنادر مهم ايتاليا ميباشد.
ناپل بر سراشيب كوهپايه هاي سلسله جبالي ساخته شده است كه خليج ناپل را در دهانه درياي مديترانه، محصور كرده است. آتشفشان وزو (Vesuvius) از شهر قابل مشاهده است، وزو همان آتشفشاني است كه شهر پمپي(Pompeii) را در سال 79 ميلادي زير گدازه ها مدفون كرد.

نمايي از شهر ناپل

در ناپل علاوه بر يك بندر بزرگ براي كشتي هاي مسافري و تجاري، چندين بندر كوچكتر براي كشتي هاي ماهيگيري و تفريحي وجود دارد.
در كنار صنعت اصلي كه توريسم ميباشد، ناپل داراي صنايع كشتي سازي و توليد كنندگان مواد شيميايي، غذايي، دستكش، آهن و فولاد و ماشين سازي است.

ناپل به جهت زندگي رنگين خياباني، غذاها(محل پيدايش اسپاگتي و پيتزا) و ترانه هايش بالاخص سبك بل كانتو (bel canto ترانه زيبا) معروف است.

ناپل جايگاه قلعه هاي بيشمار و مكانهاي جالب است. روي يك جزيره سنگي كه توسط گذرگاهي به شهر متصل شده قلعه دل اوو (dell'Ovo) متعلق به قرن دوازده واقع شده و در بندر نيز قلعه قرن سيزده نوو (Nuovo) و بالاي تپه اي رو به شهر نيز قلعه قرن چهاردهمي سنت المو (Sant'Elmo) خودنمايي ميكند.

پلازو ريله (Palazzo Reale) مكان سلطنتي بوده كه در اوايل قرن هفدهم ساخته شده و اكنون يكي از كتابخانه هاي ملي قابل توجه ناپل است كه شامل مجموعه ارزشمندي از كتابهاي دستنويس است. در كنار اين كتابخانه، تيترو سن كارلو (ساخته شده در سال 1737 و بازسازي شده در سال 1816) قرار دارد كه از مشهور ترين تئاترهاي اپرا در سراسر اروپا بشمار ميايد.

موزه ملي ناپل به جهت دارا بودن نقاشيهاي زياد يوناني-رومي و مجسمه هاي يافت شده از شهر پمپي، هركولانيوم (Herculaneum) و حومه شهر، زبانزد است. اين موزه همچنين داراي مجموعه اي غني از نقاشي هاي مجلل فرانسوي است.

علاوه بر دانشگاه، ناپل داراي موسسه آموزش نيروي دريايي، مدرسه زبانهاي خارجي، هنرستان موسيقي و آكادمي هنرهاي زيبا ميباشد.

كليساي جامع سن جنارو (San Gennaro) يكي از معروفترين كليساهاي ناپل است كه در قرن سيزدهم شروع به ساخت شده و تا قرن نوزدهم قسمتهاي زيادي از جمله نماي سر در به آن اضافه شده است.
مقبره سنت جنوريوس (St. Januarius) محافظ مقدس شهر، در اين كليسا واقع شده كه در ماههاي مي و سپتامبر انباشته از جمعيتي است كه به معجزه اين شخص اعتقاد دارند.
كليساي سن دومنيكو ماجوره (San Domenico Maggiore) داراي نماي داخلي زيبايي است و انباشته از پيكره ها و نقاشي هاي ديواري است. در كنار اين كليسا صومعه دومنيكن واقع شده كه سنت توماس اكينز (Saint Thomas Aquinas فيلسوف معروف ايتاليايي) در آنجا زندگي ميكرده و درس ميخوانده است.

 تورين

  Turin 

تورين با تلفظ ايتاليايي تورينو (Torino) شهري در شمال غربي ايتاليا و مركز ايالت تورين است كه در تلاقي دو رود پو (Po)  و دورا ريپاريا (Dora Riparia) واقع شده است. شهر مركز بزرگ فرهنگي و صنعتي است، با توليد كنندگان وسايل نقليه موتوري، چرم ، لباس و وسايل پلاستيكي.

                                                   نمایی از شهر تورین

بجز كليساي جامع سن جيواني باتيستا (Cathedral of San Giovanni Battista) كه متعلق به اواخر قرن پانزدهم است، اغلب بناهاي عمومي مهم در تورين متعلق به قرون 17 و 18 هستند كه به سبك باروك (baroque – سبك نامنظم و غريب) ساخته شده اند.

در كليساي كوچك كفن مقدس، واقع در كليساي جامع، ظرفي وجود دارد كه حاوي كفني است كه گفته ميشود حضرت مسيح را در آن دفن كرده بودند.

 از ديگر نقاط قابل توجه اسلحه خانه آرمريا رئاله (Armeria Reale) است كه موزه برجسته اي از اسلحه ها و وسايل جنگي است.

پلازو ماداما (Palazzo Madama) مكاني است كه اكنون موزه هنرهاي باستان است.

 پلازو كارينانو (Palazzo Carignano) محل تولد ويكتور امانوئل دوم (Victor Emmanuel II – پادشاه ايتاليا در سال 1861 تا 1878) است.

معبد موله آنتونليانا (Mole Antonelliana) در سال 1863به منظور پرستشگاه يهوديان و آكادمي علمي ساخته شده است.

سوپرجا باسيليكا (Superga Basilica) كه در سال 1731 تكميل شده، مقبره و زيارتگاه خانه ساوي (House of Savoy – يك سلسله سلطنتي شمال ايتاليا) است كه در روي تپه اي رو به شهر واقع شده است.

دانشگاه تورين، مركز دانشمندان تورين، در سال 1404 تاسيس شده است.

در سال 2002 جمعيت شهر تورين ، 861644 نفر بوده است.

بولونيا

 Bologna

شهري در شمال ايتاليا و مركز استان بولونيا، دشتي حاصلخيز در كوهپايه رشته كوههاي آپنينه. مركز بزرگ نقل و انتقالات و بازار كشاورزي، بولونيا مركز تلاقي جاده هاي اصلي و راه آهن است كه شمال ايتاليا را با مديترانه و سواحل جنوبي آدرياتيك پيوند ميزند.

 نمايي از شهر بولونيا

 صنايع اصلي توليد ماشينهاي كشاورزي، فولاد، فراورده هاي غذايي، وسايل نقليه موتوري و مواد شيميايي است.

بولونيا مركز بزرگ آموزش و فرهنگ در دوره ميانه و اوايل رنسانس بود. در مركز قرون وسطي ايي شهر ساختمانهاي نما آجري و گچي سيماني به رنگهاي گرم، گذرگاههاي مسقف با مغازه هاي كوچك، خيابانهاي سنگ فرش شده زياد و ميادين بيشمار ديده ميشود.

 حاشيه مدرن شده، مركز شهر را احاطه كرده است. سن پترونيو (San Petronio) كليساي پرابهت بولونياست، كه رو به ميدان بزرگ (Piazza Maggiore) كه ميدان اصلي شهر است واقع شده. اين ميدان در سال 1390 شروع به ساخت شد، اما نماهاي ظاهري آن هيچگاه كامل نشد. محوطه وسيع دروني به سبك گوتيك ساخته شده است.

 از كليساهاي قابل توجه ديگر يكي  سن دومنيكو (San Domenico) است، كه در سال 1221 بنا شد، اما بين 1729 تا 1732 كاملا اصلاح و دگرگون شد و ديگري هم سن فرانچسكو (San Francesco) كه ساخت آن از سال 1236 تا 1263 طول كشيد و بعد از خسارت زيادي كه در جنگ جهاني دوم ديد، مرمت شده است.

 بولونيا مركز آموزش و نشر است و دانشگاه بولونيا، موزه هاي نقاشي، باستانشانسي و صنايع باستاني توسكان در آن واقع شده است.

نمايي از ميدان بزرگ در مركز شهر كه كليساي سن پترونيو و عمارت شهرداري رو به ميدان ديده ميشوند.

پالرمو

 Palermo

پالرمو با نام باستاني پنورموس (Panormus) شهر و بندري در شمال غربي ساحل جزيره سيسيل و مركز استان پالرمو ميباشد. پالرمو بزرگترين شهر و بندر مهم سيسل به شمار ميآيد. اين شهر مركز تجارت محصولات كشاورزي جزيره ميباشد و كارخانه هاي آن در زمينه محصولات غذايي، فولادسازي، كشتي سازي، محصولات چرمي، شيشه، شيميايي، سيمان، پارچه بافي و كاغذ در آن فعاليت ميكنند.

 بيشتر ساختمانهاي قديمي شهر از زمان پادشاهي نرماندي به جاي مانده اند و نمايشگر نفوذ عربها، بيزانس، نرماندي و اسپانيا هستند. از جمله اين ساختمانها ميتوان به كليساي جامع (1169- 1185)، كليساي كوچك پالاتين (Palatine Chapel 1140) و كليساي سن جيواني دلي ارميتي (San Giovanni degli Eremiti 1132) اشاره كرد. دانشگاه پالرمو در سال 1777 تاسيس شده است.

نمايي از ميدان پروتوريا (Piazza Pretoria) متعلق به قرن شانزده كه توسط فرانچسكو كاملياني و ميكل آنجلو ناكرينو طراحي شده است.

پالرمو در قرن هشتم قبل از ميلاد توسط فنيقي ها ساخته شد و در سال 254 قبل از ميلاد به اشغال روميها درآمد. متعاقبا به دست آلمانها (Goths 440)، بيزانسيها (535)، عربها (831)، نرمانها (1072) و امپراتوري روم مقدس افتاد.

جنوا

 Genova

 جنوا (Genova) در شمال غرب ايتاليا در ناحيه ليگوريا (Liguria) قرار دارد. بندري كنار خليج جنوا قسمتي از درياي ليگوريا. شهر كنار يك لنگرگاه طبيعي و در پاي گذرگاهي در غرب رشته كوههاي آپنينه واقع شده.

نمايي از بندر جنوا  يكي از شلوغترين بنادر اروپا

 اين شهر با بندر مارسي فرانسه به لحاظ بندر اروپايي درياي مديترانه رقابت ميكند و مركز تجاري صنايع سنگين پيه د مونت (Piedmont) و لومباردي (Lombardy) و يكي از مناطق غني  كشاورزي در شمال ايتاليا و اروپاي مركزي است.

 امكانات اين بندر كه در جنگ جهاني دوم خسارات بسياري ديد، توسعه يافته و مدرن شده است. كشتي سازي صنعت اصلي جنوا است. محصولات آهني و فولادي، قطعات موتور و اتومبيل، وسايل منجمدسازي، جنگ افزار، شيميايي، صابون و پردازش محصولات كشاورزي از ديگر صنايع مهم اين شهر است.

 صنايع و مناطق مسكوني در شرق و غرب  روي تپه ها به موازات ساحل و پشت بندر قديمي توسعه پيدا كرده اند. در ميان شهر كليساي سبك گوتيك رومي سن دوناتو (San Donato) متعلق به قرون 12 و 13 قرار دارد و جلوي لنگرگاه ساختمان پلازو سن جورجو (Palazzo San Giorgio) قراردارد كه در قرن 14 ساخته شده است.

 قبرستان استالينو (Staglieno) كه بين سالهاي 1844 تا 1851 در سرازيري يك تپه ساخته شده است و شامل گردشگاهها، مجسمه ها، باغها و معابد پروتستانها ميباشد.

 كليساي جامع سن لورنتزو (San Lorenzo) شامل گنجينه هاي هنري فراواني است. در شمال غربي نزديك ايستگاه ماريتتيما (Marittima) كه لنگرگاه كشتي هاي مسافري است، كليساي قرن 13 آنونتزياتا (Annunziata) واقع شده كه به لحاظ كارهاي هنري خوبش مشهور است. محل تولد كريستف كلمب (Christopher Columbus) نيز به عنوان مكاني تاريخي شناخته ميشود. شهر جنوا همچنين جايگاه دانشگاه جنوا (1471) ميباشد.

    Venice
ونيز

ونيز (با تلفظ ايتاليايي ونيتزيا)، شهر و بندر در شمال ايتاليا در ناحيه ونتو (Veneto) مركز ايالت ونيز. ونيز بر روي 120 جزيره واقع شده كه توسط 177 كانال در تالاب هاي دهانه رود پو و پياو در شمال درياي آدرياتيك شكل داده شده است.

به لحاظ نقش تاريخي در كشتيراني و تجارت، اين شهر به عنوان ملكه آدرياتيك شناخته شده است.  توسط  بزرگراههاي راه آهن ونيز به سرزمين اصلي متصل ميشود. با شن ريزيهاي طولاني و موج شكنها در اطراف كانالها از نفوذ دريا جلوگيري شده است.

جزايري كه شهر در آن ساخته شده با حدود 400 پل به يكديگر متصل شده اند. طول كانال بزرگ (The Grand Canal)  تقريبا 3 كيلومتر است كه از شمال غربي به جنوب شرقي كشيده شده و شهر را به دو قسمت تقسيم كرده است. كانال جودكا (Giudecca) با طولي حدود 400 متر جزيره جودكا در جنوب را از ونيز جدا كرده است.

در مكانهاي باريك و پيچيده، همچنين خيابانهاي شهر قديمي هيچ وسيله موتوري مجاز نيست و پلها نيز فقط مخصوص عابران هستند.

يكي از كانالهاي ونيز

براي قرنها رايجترين وسيله حمل ونقل نوعي قايق به نام گوندولا (gondola)، كه قايقي با كف صاف است و با يك پارو هدايت ميشود، بوده است. امروزه اين قايقها عمدتا توسط توريستها استفاده ميشود. تقريبا تمام بارها و مردم توسط قايقهاي موتوري كرايه جابجا ميشوند.

چهره ونيز امروزي بسيار چالش برانگيز است، از جمله مهاجرت مردم به نواحي ديگر، خسارات سيل، نشست، آلودگي آب و هوا و كهنگي. به دنبال سيل شديد سال 1966، يك تلاش بين المللي جهت حفظ  ونيز تاريخي انجام گرفت و بسياري از بناها مرمت و محافظت شد. سيل بارها در طول تاريخ اين شهر وجود داشته است و هنگامي پديد ميآيد كه مد دريا با طوفان همراه ميشود و تلاش شده است تا با سدهاي مكانيكي جلوي آن گرفته شود. براي جلوگيري از نشست ساختمانها و بناها سعي شده است از آبهاي زيرزميني كمتر استفاده شود و اقدام به ساخت كانالهايي شده است كه از آلپ سرچشمه ميگيرند.

مهمترين منبع درآمد ونيز توريسم است. وجود معماريهاي زيبا، كانالها و جاذبه هاي بسيار هنري و فرهنگي، فستيوالهاي فيلم بيشمار و رويدادهاي ديگر، بازديد كننده هاي بسياري را به اين شهر جلب ميكند.
بلورجات، آينه ها و مهرهاي شيشه اي اين شهر كه اغلب آنها در جزيره مورانو (Murano) ساخته ميشوند، بسيار معروف است.

فنجان شيشه اي ازدواج مربوط به قرن پانزدهم

توريهاي ونيزي، بخصوص ساخت جزيره بورانو (Burano) قابل توجه است. در سرزمين اصلي يعني مستر و مارگرا (Mestre & Marghera) امكانات كشتي سازي و صنايع ديگر از جمله فولاد، ذوب فلزات و كارخانه هاي شيميايي وجود دارد. از زمان جنگ جهاني دوم بيشتر اهالي ونيز به دنبال كار و سكونت، راهي شهرهاي ديگر شدند. بندر مارگرا كه عهده دار بيشتر مسافرتهاي دريايي است، با كانالي كه امتداد كانال جودكا است، قابل دسترسي است.

ونيز يكي از زيباترين شهرهاي جهان است. ساختمانها و تزئينات شهر از سبك بيزانس گرفته تا رنسانس، نمايشي از يك معماري عالي هستند. آثار هنري و نقاشي مدرسه ونيز در مكانها ، ساختمانمهاي عمومي و كليساها عرضه ميشود.

ميدان سنت مارك

ميدان سنت مارك (Saint Mark) مركز شهر محسوب ميشود. در شرق اين ميدان كليساي جامع و دادگاه حكومتي (Palazzo Ducale) واقع است كه هر دو از بناهاي با اهميت ونيز هستند. كليساي جامع در سال 828 ساخته شده و بعد از آتش سوزي سال 976 در سال 1047بازسازي گرديد و نمونه اي از سبك بيزانسي ميباشد.

مكان دادگاه و تشكيلات حكومتي

ساختمان دادگاه در 814 ساخته شد و چهار مرتبه به علت آتش سوزي تخريب شد و هربار با اندازه بزرگتري ساخته شد و نمونه قابل توجه سبك گوتيك در ايتاليا ميباشد كه از عناصر اوليه رنسانس نيز بهره برده است.
در شمال كلانتري قديم (Procuratie Vecchie 1496) و در جنوب نيز كلانتري جديد (Procuratie Nuove 1584) واقع شده است كه هر دو به سبك رنسانس ايتاليايي ساخته شده اند.

در كنار اين دو مكان دالان يا كارخانه جديد (Fabbrica Nuova 1810) واقع شده كه شامل كافه ها و مغازه هاي زيادي است.

كنار مكان دادگاه دو ستون گرانيتي معروف سال 1810 وجود دارد كه مجسمه شير بالدار سنت مارك و سنت تئودور روي يك تمساح را نگه داشته اند.

برج كليساي سنت مارك شاخصي مهم است كه 91 متر طول دارد و بين سالهاي 874 و 1150 ساخته شده و در سال 1902 تجديد بنا گرديده است.

در پشت دادگاه پل مشهور افسوس (ponte dei sospiri) واقع است كه زندان عمومي را به دادگاه متصل ميكرده است.

نمايی از كليساي سانتا ماريا دلا سالوته (Santa Maria della Salute ) در كنار كانال بزرگ

در روي كانال بزرگ سه پل واقع شده كه پل ريالتو (Rialto - 1588) مشهورترين آنهاست كه در دو سوي آن مغازه هاي زيادي وجود دارد.

در شمال شهر نيز كليساي قرن پانزدهم سن جيواني (San Giovanni) با گنبد و ستون به سبك گوتيك ايتاليا قرار دارد كه يكي از كليساهاي مخصوص مراسم تدفين دادگاه بوده است.

در حومه شهر ونيز مجسمه اسب سوار قرن 15 ژنرال بارتولومو كولوني (Bartolomeo Colleoni) ساخته آندرا دل وروكيو (Andrea del Verrocchio) هنرمند فلورانسي وجود دارد.

موزه هاي بزرگي مانند كاد اورو (Ca’ d’Oro) و كليساهاي تاريخي زيادي در شهر به چشم ميخورند. كتابخانه قديمي (Libreria Vecchia) شامل بيش از 13000 دستنويس و بيش از 800000 كتاب، بعضا بسيار گرانقيمت است. دانشگاه ونيز نيز در سال 1868 ساخته شده است.

نمايي از كليساي سن جورجيو ماجور (San Giorgio Maggiore)

پیزا

برج کج پیزا

ساخت این برج که نمونه از معماری رومی است در سال 1173 در شهر پیزای ایتالیا شروع شد. این برج در حقیت به عنوان برج ناقوس کلیسای جامع پیزا استفاده میشده است. ساخت این مناره نزدیک 200 سال طول کشید و این ساخت و ساز تاخیری باعث ایجاد مشکلاتی برای این ساختمان گردید.

این برج 55 متر ارتفاع دارد و قطر آن نیز 16 متر میباشد که در هشت طبقه ساخته شده است. داخل برج راه پله مارپیچی مشتمل بر 294 پله وجود دارد که به بالای برج منتهی میشود. هنگامی که سه طبقه اول ساخته شد، یک طرف برج شروع به فرو رفتن در خاک کرد. این مسئله باعث شد که ساخت این برج تا 100 سال عقب بیافتد. سپس در سال 1301 شش طبقه دیگر نیز ساخته شد و در سال 1350 برج کامل گردید.

کجی این برج باعث شهرت فراوان آن گردیده است. در حال حاضر این برج حدود 5 متر از محور عمودی منحرف شده است و حدود یک میلیمتر در سال نیز به این انحراف افزوده میشود.

این همان برجی است که گالیله آزمایش معروف خودش (شتاب یکسان اجرام متفاوت) در آن اجرا کرد.

از سال 1990 به دلایل ایمنی ورود مردم به این برج ممنوع شده است.

جزایر مهم ایتالیا

Sardegna

ساردین

ساردین با تلفظ ایتالیایی ساردینیا، جزیره ای است در غرب ایتالیا و دریای مدیترانه. این جزیره همراه با جزایر کوچک اطراف ناحیه ساردینا را تشکیل میدهد. ساردین پس از سیسیل بزرگترین جزیره مدیترانه به شمار میآید. طول آن 270 و عرض آن 120 کیلومتر میباشد. این جزیره کوهستانی است و بلندترین نقطه آن در مونتی دل جنارینتو (Monti del Gennargentu) 1834 متر ارتفاع دارد.

مناسبترین نقطه برای زراعت کامپیدانو (Campidano) در جنوب غربی جزیره است. دامداری و کشاورزی از مشاغل عمده هستند و پرورش زیتون، انگور و تنباکو رایج است.

صنایع مهم دیگر ساردین، ماهیگیری و استخراج معدن سرب، روی، مس و نمک است. کالیاری (Cagliari)، نورو (Nuoro)، ساساری(Sassari) از شهرهای بزرگ این جزیره هستند.

                                                      نمایی از جزیره ساردین

بندر باستانى اوستیا (Ostia) مربوط به دوران سلطنت آنکوس ماریوس (640-617 قبل از میلاد). اوستیا بندر حمل ونقل گندم سیسیل و ساردین و همچنین پایگاه دریایی رم بود که در قرن نهم ویران شد اما در قرون وسطی دوباره احیا شد. آثار خوب بجای مانده، اینجا را به محل مهم تاریخی تبدیل کرده است.

Sicily

سیسیل

سيسيل با تلفظ ايتاليايى سيچيليا، بزرگترين جزيره در درياى مديترانه است که در جنوب ایتالیا واقع شده و توسط تنگه مسینا (Messina) از سرزمين اصلي ايتاليا جدا شده.  جزيره تقريباً سه‌گوشه است و با جزاير كوچك مجاور يكی از ناحيه هاي ايتاليا را تشكيل داده است. وسعت ناحيه سيسيل، 25707 كيلومتر متربع و جمعيت آن در سال 2002حدود 5 ميليون نفر بوده است.

ارتفاع فلات سيسيل 150 تا 500 متر بالاى سطح دريا ميباشد. در افق شمالي سلسله كوههاي نبرودي (Nebrodi)  و مادونيه (Madonie) با چندين قله مشخص از قبيل آتشفشان مانت اتنا (Mount Etna) با ارتفاع 3323 متر در شرق و مونته سن جوليانو (Mounte san giuliano)  با ارتفاع 750 متر در شمال غربي، قرار دارندد.

نمایی از جزیره سیسیل

شيبهاي كم كوهستان عموماً پوشيده از درختهاى پرتقال و زيتون و بيشتر فلات نیز پوشيده از مزارع گندم است. كاتانيا (Catania) وسيعترين جلگه جزيره است كه كوه اتنا (Etna) در آن سربراورده است. اين ناحيه زلزله خيز ميباشد. زلزله سال 1908 جان حداقل 84000 نفر را در شهر مسينا ((Messina) و روستاهاي نزديك گرفت.

سيسيل همواره با خشكسالى مواجه است. باد گرم ظالمانه اي كه از آفريقاى شمالى به جزيره ميوزد، مردم جزيره را آسوده نميگذارد. فصل بارانى، كه در اواخر پاييز و زمستانى اتفاق ميافتد، باعث ميشود كه اين خشكى عمومى كمي بهبود يابد. استفاده از متدهاي قديمي براي كشاورزى، آبيارى كم و طبيعت خشك سرزمين باعث شده كه سيسيل نتواند در زمينه كشاورزي چندان پيشرفتي داشته باشد.

در مناطق بلند كوهستاني ميتوان درختهاي سرو را پيدا كرد. روى شيبهاى پايين‌تر درختان چوب سرخ جنگلي رشد ميكنند. درختان چنار در امتداد رودخانه‌هاي شرق، و در زمين‌هاى هموار ، جايى كه گندم كشت ميشوند درختان بلوط همراه با درختان زيتون، و كاج ديده ميشوند. به غير از چند نوع اندك، حيوانات وحشي سيسيل اغلب غير بومي هستند.

سيسيل منبع اصلى گوگرد جهان است. مواد معدنى ديگرازقبيل سنگ نمك و قير  نيز وجود دارندد. صنعت پتروشيمى هم در اقتصاد جزيره نقش دارد و بيشتر وابسته به توليد در شرق سيسيل است بخصوص در كاتانيا، سيرا كوسه، راگوسا و گلا.

زراعت هنوز شغل عمده سيسيليهاست. و گندم مهم‌ترين محصول است که در املاک بزرگ کشت میشود، در املاك كوچك به طور عمده به پرورش انگور، بادام، زيتون، پرتقال، ليمو، لوبيا و سماق كه در دباغى و رنگرزي به كارميرود پرداخته ميشود.

شيلات (ماهى تن اقيانوسى، ساردين، مرجان و اسفنج) نيز گسترده است. يك چهارم ماهيگيران ايتاليا از سيسيل سفر خود را آغاز ميكنند. مشاغل ديگري نيز وجود دارد از قبيل توليد شراب و روغن زيتون، كنسرو كردن ميوه و سبزيجات و ساخت اسيدسيتريك.

در شهرهاى بزرگتر نيز شيشه كاري و فلز كاري رايج است. در نهايت توريسم نيز صنعت اقتصادي بزرگي محسوب ميشود. بازديد كنندگان زيادي براي ديدن اماكني مانند كليساى جامع  و خرابه‌هاى يونانى و محل‌هاى ديگر به جزيره مسافرت ميكنند.

جزیره سیسیل دارای آثار باستانی بسیاری است که اغلب از قرون 12 و 13 به یادگار مانده اند.

پالرمو مهمترین شهر و بندراین جزیره میباشد که قبلا آن را معرفی کرده بودیم، در فرصتهای آینده با معرفی بعضی از دیگر شهرهای این جزیره  بیشتر به نقاط دیدنی و آثار باستانی آن خواهیم پرداخت.

Capri

جزیره کاپری

این جزیره در جنوب ایتالیا در ورودی خلیج ناپل و نزدیک شهر ناپل واقع شده است. این جزیره دارای شش کیلومتر طول و حداکثر دو ونیم کیلومتر عرض است. ارتفاع صخره های آهکی آن به 275 متر میرسد و ارتفاع ترین نقطه جزیره از سطح دریا 586 متر است .

نمایی از  کاپری

شهر کاپری با ارتفاع 136 متر مقر اسقف است، که رفت و آمد به این شهر توسط قایق یا کشتی های بخار از شهر ناپل انجام میگیرد. 784 پله از شهر تا آناکاپری (Anacapri) در دل صخره ها کنده شده است. در غرب شهر غار آبی (Grotta Azzurra ) واقع شده که غار بزرگی است که ورودی آن از دریا بیش از یک متر ارتفاع ندارد، اما داخل آن بسیار باشکوه است. تنها هنگام آرام بودن دریا ورود به این غار با قایقهای کوچک عملی است. این غار بیضی شکل ارتفاعی معادل 12 متر دارد. طول آن 50 متر و بزرگترین عرض آن نیز 30 متر است. عمق  آب در داخل غار 15 متر میباشد.

استالاکتیکها از سقف و اطراف آویزان هستند. نور منعکس شده از آب دریا غار را به رنگ آبی درآورده است.

کاپری دارای آثار باستانی زیادی متعلق به ماقبل تاریخ و امپراطوری رم است، از جمله خرابه های 12 ویلای ساخته شده توسط امپراطور تیبریوس (Tiberius) که ده سال در کاپری حکومت کرده بود. با اینکه چشمه و رودخانه ای در کاپری وجود ندارد اما بارندگی زیاد باعث حاصلخیزی آن شده است و آن به مرکز تولید روغن زیتون، شراب و میوه تبدیل کرده است. صنعت توریسم اصلی ترین منبع درآمد جزیره نشینان است. طبق آمار سال 1990 در این جزیره 10 کیلومتر مربعی 7400 نفر ساکن هستند.

شهرهای مدفون شده

پمپی

پمپی (Pompeii) شهر باستانی ایتالیا، واقع در ناحیه کامپانیا در دهانه رود سارنو (Sarno)،  بین هرکولانئوم و استابیه (Stabiae)، در پای کوه آتشفشانی وزوویو قرار گرفته است. این شهر 600 سال قبل از میلاد ساخته شده و وقتی که در سال 80 قبل از میلاد تحت امپراطوری روم درآمد، به اقامتگاه ثروتمندان رومی مبدل شد. در اوایل میلاد این شهر با تقریبا 20000  نفر سکنه، پایگاه و بند مهم تجاری محسوب میشد.

بعد از زلزله مهیب سال 63 که شهر خسارت بزرگی دید، در سال 79 میلاد با فوران آتشفشان وزوویو کاملا ویران شد و همراه با شهرهای هرکولائیوم و استابیه، زیر گدازه ها مدفون گشت. گدازه ها همچنین باعث

تغییر مسیر رود سارنو و بالا آمدن ساحل دریا شدند که این مسئله موجب شد که رود و دریا از محل قبلی خود و شهر فاصله نسبتا زیادی پیدا کنند.

قربانیان شهر پمپی

برای 1500 سال شهر پمپی زیر گدازه ها مدفون بود تا اینکه در سال 1748 توسط حفاریها، از زیر گدازه ها بیرون آورده شد.

حفاریهایی که در سال 1912 انجام شد منجر به کشف آمفی تئاتر و چندین خانه دیگر شد که هریک بالکنهایی در طبقه دوم داشتند که 6 متر درازا و 1.5 متر عمق داشتند. این قسمت از شهر به توریستها با نام حفاریهای جدید (Nuovi Scavi) معرفی میشود.

با شروع فوران آتشفشان وزوویو گازهای سمی به هوا پراکنده شد، سپس مخلوطی از باران و خاکستر به روی اجساد باریدن گرفت و قلبی از آنها ساخته شد که سالهای سال اجساد را از پوسیده شدن حفظ کرد. امروزه باستانشناسان با استفاده از این بقا میتوانند اطلاعات زیادی در مورد زندگی روزمره مردم پمپی کسب کنند.

در طی حملات هوایی جنگ جهانی دوم بعضی از آثار باقیمانده به شدت خسارت دید.

در حال حاضر نیز حفاریها ادامه دارد و حدود یک چهارم شهر هنوز باقی مانده که بیشتر آن زیر تل خاکهای حفاریهای اولیه مدفون شده است.

شهرهای مدفون شده

 هرکولانئوم

هرکولانئوم (Herculaneum) ویرانه یک شهر باستانی در پای کوه آتشفشانی وزوویو (Vesuvius) در هشت کیلومتری شرق شهر ناپل ایتالیاست. بر اساس افسانه ها این شهر توسط قهرمان اساطیری یونان یعنی هرکول ساخته شده است. این شهر در سال 63 میلادی بر اثر یک زمین لرزه شدید خسارت دید و در سال 79 نیز همراه با شهر پمپی (Pompeii) بر اثر فوران آتشفشان وزوویو، دچار آتش سوزی شد و زیر بیش از پانزده متر از گدازه های آتشفشانی مدفون شد.

باقیمانده این شهر سوخته اولین بار در سال 1706 کشف شد. حفاریهای اصولی در سال 1738 آغاز شد و از آن زمان به بعد متناوبا ادامه یافت.

این حفاریها نشان داد که شهر هرکولانئوم گردشگاه ثروتمندان رومی بوده است. ویلاها و تئاترهای اشرافی کشف شده با گرانقیمت ترین سنگهای مرمر پوشیده شده و دارای مجسمه های برنزی، تابلوها و کتابخانه پرارزشی از طومارهای پاپیروس بوده اند. این گنجینه ها همراه با بسیاری از اشیای دیگر مانند ظروف و وسایل خانگی، همگی در موزه ملی ناپل به نمایش گزارده شده است.